මෙ සමයෙහි සුමන මාලාකාරයා තමා රජු පිණිස ගෙන යන මලින් බුදුරජාණන් වහන්සේ පිදීය. රාජ දණ්ඩනය ද නො තකා බලවත් ශ්‍රද්ධායෙන් ඔහු කළ ක්‍රියාවට සතුටු වූ බිම්බිසාර රජ තුමා ඔහුට එකවගෙන් අට බැගින් ඇතුන් අසුන් දාස දාසින් හා මහත් පළඳනා ද, කහවනු අට දාහක් ද සියලු අලංකාරයෙන් සැරසුණු ස්ත්‍රීන් අට දෙනෙකුන් ද ගම්වර අටක් ද දුන්නේ ය.
මාලාකාරයා ගේ ඒ පුෂ්ප පූජායෙහි දී මහත් පෙළහර ඇති විය. මේ සියල්ල දුටු අනඳ හිමියෝ සුමන මාලාකාරයා ගේ මතු ගතිය විචාළහ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඔහු දෙව් මිනිස් සුව විඳ ගොස් මතු සුමන නම් පසේ බුදු වන බව වදාළ සේක.
සවස් වේලේ දම්සභා මඬුයෙහි රැස්වූ භික්‍ෂූන් විසින් සුමන මල්කරුවා සම්බන්ධයෙන් කළ කතාව ඇසූ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දහම් දෙසන සේක්,
යම් කර්මයක් කොට සත්ව තෙමේ නො තැවේ ද, යම් කර්මයෙක විපාකය හටගත් ප්‍රති සොම්නස් ඇත්තේ විඳින්නේ ද, එබඳු වූ ම කර්මය කරන ලද්දේ මැනැව”145 යි වදාරා විස්තර කොට සිවු සස් දෙසූ සේක.
මේ දේශනාව අවසන්හි අසූ දහසක් ප්‍රාණීනට ධර්මාභිසමය වී ය.
වස් වැස පවරා සැරි සරන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ චේති දේශයට වැඩ එහි ප්‍රාචීනවංශ මෘගදායයට පැමිණි මහජනයා සග මොක් මංහි පිහිටුවා ඉන් භේසකලා වනයට වැඩ, යළි රාජගෘහ පුරයට ම පෙරළා වැඩි සේක.